Kancelaria

Sakrament chrztu św.
Chrzest jako pierwszy sakrament nowego Przymierza jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą wprowadzającą do życia w Duchu i otwierającą dostęp do następnych sakramentów. Chrzest udzielany przez zanurzenie lub polanie wodą dzięki działaniu Ducha Świętego jest obmyciem, które oczyszcza, uświęca i usprawiedliwia, oznacza i urzeczywistnia śmierć dla grzechu i wejście w życie Trójcy Świętej przez upodobnienie do misterium paschalnego Chrystusa.
W naturalnej symbolice woda uwalnia od brudu i jest konieczna do tego, by żyć. Znak obmycia wodą oznacza pogrzebanie osoby ochrzczonej w śmierci Chrystusa, z której powstaje ona przez zmartwychwstanie z Nim jako nowe stworzenie do życia według Ducha Świętego.

Konieczności przyjmowania chrztu domaga się Pan Jezus, który powiedział: "Kto wierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie wierzy, będzie potępiony" (Mk 16, 16). Powiedział też: "Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha Świętego, nie może wejść do Królestwa Bożego" (J 3, 5).

Chrzest przyjmuje się jeden raz w życiu, ponieważ wyciska on na duszy niezatarte, duchowe znamię, 'charakter', który uzdalnia ochrzczonego do uczestnictwa w kulcie chrześcijańskim.

Osoby, które mogą ochrzcić dziecko
Zwyczajnym szafarzem chrztu jest biskup i prezbiter (kapłan) oraz diakon. W razie konieczności (np. niebezpieczeństwo śmierci) może ochrzcić każda osoba, nawet nie ochrzczona, mająca wymaganą intencję. Wymagana intencja polega na tym, aby chcieć czynić to, co czyni Kościół, gdy chrzci i zastosować trynitarną formułę chrzcielną (N., ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego).

Chrzest zgłaszają osobiście rodzice dziecka w kancelarii parafialnej co najmniej dwa tygodnie wcześniej (przynajmniej jedno z rodziców musi wyrazić zgodę na chrzest).
Dokumenty potrzebne do spisania aktu chrztu

• Skrócony akt urodzenia dziecka z USC,
• Świadectwo ślubu kościelnego rodziców (jeżeli ślub odbył się poza parafią),
• Dane o rodzicach chrzestnych
  • imiona, nazwiska,
  • data i miejsce urodzenia,
  • adres zamieszkania,
  • wyznanie,
  • Rodzice chrzestni dziecka mieszkający na terenie innych parafii potrzebują zaświadczenie, że są praktykującymi katolikami i mogą pełnić godność rodziców chrzestnych. Zaświadczenia te otrzymuje się w kancelarii parafialnej parafii odpowiadającej aktualnemu miejscu zamieszkania (miejsce zameldowania nie ma znaczenie formalnego – liczy się faktyczny pobyt),
• Potwierdzenie odbytej spowiedzi rodziców i rodziców chrzestnych,
• Zaświadczenie o uczestniczeniu w katechezie dla rodziców i chrzestnych,
• Jeżeli dziecko jest zamieszkałe w innej parafii rodzice dostarczają stosowną zgodę przeniesienia chrztu z parafii zamieszkania dziecka. Zaświadczenia te otrzymuje się w kancelarii parafialnej parafii odpowiadającej aktualnemu miejscu zamieszkania (miejsce zameldowania nie ma znaczenie formalnego – liczy się faktyczny pobyt).

W przypadku gdy rodzice nie są w sakramentalnym związku małżeńskim i nie mają żadnych przeszkód do zawarcia ślubu zalecane jest odłożenie chrztu dziecka do czasu zawarcia sakramentalnego małżeństwa przez rodziców. W związkach, w których istnieją przeszkody do zawarcia katolickiego małżeństwa rodzice muszą wyrazić pisemne zobowiązanie o katolickim wychowaniu dziecka.

Uczestnictwo w katechezie przed chrztem jest obowiązkowe dla rodziców i chrzestnych. Chrzestni spoza parafii, jeżeli odległość na to nie pozwala, mogą uczestniczyć w katechezie organizowanej w swojej parafii. Powinno to być zaznaczone na dostarczonym zaświadczeniu.

Wskazane jest, aby imię dziecka wybrane było spośród imion świętych, by patron był dla dziecka wzorem i przykładem życia chrześcijańskiego oraz orędownikiem z nieba.

Rodzice dziecka
Przed Chrztem dziecka rodzice są zobowiązani do wysłuchania nauki przed chrzcielnej. Powinni również przystąpić do Sakramentu Pokuty, a podczas Mszy świętej chrzcielnej do Komunii świętej.
W czasie chrztu dziecko powinna trzymać matka szczególnie w trzech momentach (główka dziecka na prawej ręce):

• podczas obrzędów wstępnych i wniesienia dziecka,
• podczas samego momentu chrztu sakramentu,
• podczas błogosławieństwa.

Rodzice, prosząc o chrzest dla swego dziecka, przyjmują na siebie obowiązek wychowania go w wierze. Mają dawać pierwsze świadectwo wiary – słowem i przykładem.
Po udzieleniu Chrztu, rodzice dziecka wdzięczni Bogu i wierni podjętym zadaniom, mają obowiązek, zapoczątkowane na Chrzcie, nowe życie rozwijać przez chrześcijańskie wychowanie w rodzinie, nauczyć dziecko modlitwy, posyłać na katechezę, przygotować do Bierzmowania oraz do uczestnictwa w Eucharystii.

Rodzice chrzestni
Prawo Kościoła wymaga aby przyjmujący chrzest, jeśli to możliwe, posiadał chrzestnego (kan. 872 KPK). Dla każdego dziecka należy wybrać przynajmniej jednego chrzestnego, chrzestną lub dwoje chrzestnych (por. kan. 873 KPK).
Według Kodeksu Prawa Kanonicznego do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:

• Ukończył 16 lat - chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku,
• Jest praktykującym katolikiem - bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii, uczestniczy regularnie we Mszy świętej niedzielnej i świątecznej oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić,
• Jeżeli żyje w związku to musi to być związek małżeński kościelny - sakramentalny,
• Jeżeli jest uczniem to powinien aktualnie uczęszczać na katechizację,
• Jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej,
• Nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.

Chrzestnymi nie mogą być osoby:

• żyjące w związkach niesakramentalnych (bez ślubu kościelnego),
• młodzież nie uczestnicząca w katechezie,
• osoba, która nie przyjęla sakramentu bierzmowania,
• obojętni religijnie,
• prowadzący gorszący tryb życia.

Rodzice chrzestni maja obowiązek uczestnictwa w nauce przed chrzcielnej. Prosimy rodziców chrzestnych będących spoza naszej parafii o przyniesienie od własnego Księdza Proboszcza zaświadczenia potwierdzającego możliwość pełnienia godności chrzestnego(ej).

Z okazji Chrztu dziecka chrzestni powinni przystąpić do Spowiedzi i Komunii świętej. W przyszłości rodzice chrzestni powinni być także świadkami Bierzmowania swego chrześniaka i uczestniczyć w ważniejszych wydarzeniach jego życia (I Komunia święta, ślub).
Dodatkowo rodzice chrzestni mają towarzyszyć w chrześcijańskim wtajemniczeniu dziecka, pomagać, aby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadające przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki.

Kiedy o ochrzczenie dziecka proszą rodzice, którzy są ludźmi niewierzącymi lub niepraktykującymi, wtedy chrzestni muszą spełniać wymagania większe niż w sytuacji, gdy mamy do czynienia z rodzicami głęboko wierzącymi. Rola chrzestnych ma polegać wtedy na przejęciu całości lub w znacznej części obowiązku wychowania w wierze dziecka ochrzczonego. Stąd właśnie owe dodatkowe wymagania. Chrzestni w tym wypadku są bowiem nie tylko pomocnikami, ale osobami wypełniającymi podstawowe zadanie.

Więcej informacji nt sakramentu chrztu można uzyskać czytając:

• Instrukcję Episkopatu Polski
• Kodeks Prawa Kanonicznego

Eucharystia jest „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego”. Chrystus Pan powiedział wyraźnie: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6,53-54)

Kościół otrzymał od Chrystusa jako dar największy Eucharystię. Dlatego Kościół troszczy się, aby chrześcijanie dobrze rozumieli tajemnicę Eucharystii, świadomie, aktywnie, pobożnie i owocnie w niej uczestniczyli. Czyni to szczególnie podczas przygotowania dzieci do pierwszego, pełnego uczestnictwa w Eucharystii. Przygotowanie to zmierza do wyrobienia u dzieci postawy dysponującej do właściwego przeżywania Eucharystii. Ważnym elementem tego przygotowania jest też sam przebieg i przeżycie przez dzieci uroczystości pierwszej spowiedzi i Komunii Świętej.

Bezpośrednie przygotowanie do pierwszej spowiedzi i pierwszego pełnego uczestnictwa we Mszy św. rozpoczyna się w klasie II poprzez katechizację i spotkania w parafii. Rodzice do tego wydarzenia przygotowują dziecko już od samego urodzenia poprzez wspólną modlitwę, pacierz, udział w życiu liturgicznym parafii, mszę świętą. W ten sposób dzieci będą uczyły się, iż rezultatem drogi nawrócenia jest wejście w komunię z Bogiem i Kościołem, która najpełniej wyraża się w ponownym przystępowaniu do Eucharysti.

Sakrament pokuty
Dzień Pierwszej Komunii świętej to misterium spotkania się z niepojętym Bogiem, który objawia się człowiekowi z całą pełnią swoich darów, pod postaciami Chleba i Wina. Po drodze jednak do ołtarza dziecko zatrzymać się musi przy konfesjonale. Rodzice powinni w możliwie najdelikatniejszy sposób pomóc księdzu przygotowującemu dziecko do Sakramentu Pojednania i Pierwszej Komunii św. Niech konfesjonał od pierwszej chwili nie stanie się miejscem samooskarżania się lecz będzie miejscem całkowitego oddania się przebywającej tam Miłości Jezusa Chrystusa mówiącego przez kapłana.

Dziecko przystępuje do I Komunii Świętej w swojej parafii. Tylko w uzasadnionych sytuacjach może przystąpić do tego sakramentu w innej parafii po przedstawieniu stosownych dokumentów.

Aby dziecko mogło przyastąpić do I Komunii Świętej należy przedstawić:

• świadectwo chrztu, jeśli sakrament ten został przyjęty, przez dziecko, w innej parafii,
• pisemną zgodę Księdza Proboszcza z własnej parafii (jeśli dziecko należy do innej parafi),
• zaświadczenia o uczęszczaniu na katechizację i dopuszczeniu do I Komunii Świętej wydane przez katechetę.

Sakrament bierzmowania jest sakramentem chrześcijańskiej dojrzałości. Dzięki niemu wierni ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego oraz zobowiązują się, jako świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i czynem oraz do jej obrony (por. KKK 11).

Sakrament bierzmowania wraz z chrztem i Eucharystią należy do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego, którego jedność powinna być zachowywana. Należy zatem pamiętać, że przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu. Istotnie, przez sakrament bierzmowania (ochrzczeni) jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem (Katechizm Kościoła Katolickiego nr 1285).

Sakrament ten uzdalnia nas do mężnego wyznawania wiary, życia według niej i obrony. Bóg czyni to poprzez udzielane dary Ducha Świętego. Są nimi:

• dar mądrości - służy do poznania i umiłowania prawdy wiekuistej, którą jest Bóg, z tego wynika umiłowanie Boga i jego spraw. Gdy Bóg jest na pierwszym miejscu wtedy wszystko oceniamy we właściwy sposób.
• dar rozumu - pozwala na instynktowne sądzenie w świetle wiary. Pomaga odczytywać wolę Bożą i odróżniać prawdę od kłamstwa, pozwala dobrze ocenić konkretną sytuację i podjąć trafną decyzję.
• dar rady - pomaga w podejmowaniu trudnych decyzji w naszym życiu. Dzięki niemu instynktownie możemy odróżnić co należy czynić, a czego nie (nawet wbrew roztropności).
• dar umiejętności - dzięki niemu posiadamy głęboką pewność wiary w Boga, intuicyjną wiedzę, co do prawd i tajemnic wiary. Daje umiejętność dobrego wykorzystania tego czym dysponujemy.
• dar męstwa - (dar mocy, siły) pomaga z siłą i ufnością stanąć wobec prób i niebezpieczeństw (także duchowych) chrześcijańskiego życia. Jesteśmy zdolni do podejmowania najtrudniejszych zadań z miłości do boga (nawet męczeństwa).
• dar pobożności - (nazywany duchem przybrania) stanięcie wobec Boga jak dziecko wobec Ojca nieskończenie dobrego i miłującego – z miłością, szacunkiem, zaufaniem, bez lęku.
• dar bojaźni Bożej - nie ma nic wspólnego z lękiem przed Bogiem, jest to szacunek i miłość do Boga, z tego wynika bojaźń obrażenia Boga, niechęć do grzechu, a chęć wypełniania Bożej woli.

Sakrament bierzmowania powinny przyjmować osoby dojrzałe, które chcą rozpocząć drugi etap życia – świadome życie wiarą. Sakrament chrztu większość z nas przyjęła nieświadomie w pierwszych dniach, czy tygodniach po urodzeniu. Sakrament bierzmowania przyjmujemy dobrowolnie i świadomie.

Obrzęd bierzmowania składa się z trzech elementów. Są to:

• nałożenie ręki przez biskupa na głowę bierzmowanego,
• namaszczenie olejem Krzyżma na czole ochrzczonego - jest to znak obfitości, radości, oczyszczenia, uzdrowienia, umocnienia, a także znak konsekracji czyli poświęcenia bierzmowanego Bogu. Przez namaszczenie bierzmowany otrzymuje znamię Ducha Świętego, znak przynależności i poddania się Temu, który nas naznaczył.
• słowa: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”.

Dokumenty potrzebne do sakramentu bierzmowania:

• metryka chrztu (dot. osób ochrzczonych poza parafią),
• zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie szkolnej lub ostatnie świadectwo katechizacji,
• w przypadku osób starszych - świadectwo ukończenia katechizacji szkolnej.

Po przyjęciu bierzmowania należy zaświadczenie o bierzmowaniu przedstawić w parafii chrztu celem wpisania do uwag właściwego aktu chrztu.

Imię – patron bierzmowania
Ze względu na fakt istotnego powiązania sakramentu bierzmowania z sakramentem chrztu kandydat do bierzmowania powinien zachować imię chrzcielne. Zwyczajowo jednak można wybrać imię Świętego Patrona, którego kandydat pragnie naśladować.
Powinna być to osoba uznana przez Kościół za świętą lub błogosławioną.

Świadek bierzmowania
Świadkiem bierzmowania może być osoba, która przyjęła wszystkie sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego (chrzest, Eucharystię, bierzmowanie) i prowadzi życie zgodne z zasadami wiary. Zadaniem świadka jest troska o to, by bierzmowany wypełniał obowiązki wypływające z przyjęcia tego sakramentu. Dla podkreślenia związku z chrztem zaleca się, aby świadkiem był jeden z rodziców chrzestnych - najlepiej ojciec dla chłopca, matka dla dziewczyny.
Świadkiem bierzmownaia nie mogą być rodzice (wymóg Prawa Kanonicznego).

W czasie obrzędów sakramentu świadek kładzie prawą dłoń na ramieniu kandydata na znak, że będzie go wspierał radą i czynem w życiu zgodnym z wyznawaną wiarą.

Od świadków nie są wymagane żadne dokumenty. Oczywistym jest jednak, że w dniu bierzmowania są wyspowiadani i przystępują do Komunii św.

Więcej informacji nt sakramentu bierzmowania można uzyskać czytając:

• Instrukcję Episkopatu Polski
• Kodeks Prawa Kanonicznego

Zarówno dobre jak i złe czyny chrześcijanina dotyczą także całej społeczności wierzących. Każda wina jest jednocześnie wykroczeniem przeciw Bogu oraz przeciw Kościołowi – wspólnocie przez Niego założonej i uświęconej. Dlatego musi być ona wyznana wspólnocie Kościoła. Zgodnie z praktyką i nauką Kościoła dla przebaczenia ciężkiej winy konieczna jest spowiedź indywidualna. W imieniu Chrystusa i wspólnoty Kościoła kapłan przyjmuje wyznanie grzechów i w imieniu Boga udziela rozgrzeszenia. Znaczy to, że Bóg udziela przebaczenia przez posługę Kościoła. Otrzymanie rozgrzeszenia w sakramencie pokuty wymaga, jak każde przebaczenie, żalu za grzechy oraz postanowienia i woli naprawienia zła.

Także ten, kto nie popełnił ciężkich grzechów, może z pożytkiem przyjmować sakrament pokuty. Świadomie wyznaje w ten sposób, że czuje się grzesznikiem. Sakrament pokuty pomaga w poznawaniu samego siebie i daje nową możliwość stawania się lepszym. Dlatego Kościół zachęca wiernych do regularnego przyjmowania tego sakramentu.

Ci, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą (KKK 1422).

W sakramencie pokuty Bóg przebacza grzechy popełnione po chrzcie świętym, przez rozgrzeszenie kapłańskie. Sakrament ten jest nazywany także:

• sakramentem nawrócenia,
• spowiedzią świętą,
• sakramentem pojednania,
• sakramentem Bożego miłosierdzia.

Warunki dobrej spowiedzi
Spotkanie z Chrystusem w Sakramencie Pokuty wymaga odpowiedniego usposobienia i należytego przygotowania. Usposobieniem jest miłość ku Bogu, a wyraża się ona przez szczerą wolę i gotowość do poprawy, co każe nam podjąć trud odpowiedniego przygotowania się do spowiedzi. Trzeba więc wypełnić warunki dobrej spowiedzi:

• Rachunek sumienia - to postawienie siebie w prawdzie wobec Boga, zbadanie swojego życia i postępowania w świetle Bożej woli. To uświadomienie sobie i nazwanie po imieniu zła, które popełniliśmy. Rachunek sumienia powiniec objąc czas, który upłynął od ostatniej ważnej spowiedzi.
  Warunkiem owocności rachunku sumienia jest przekonanie, że Bóg mnie kocha i chce mi przebaczyć,
• Żal za grzechy - 'ból duszy i znienawidzenie popelnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości' (KKK 1451). Żalu za grzechy nie można mylić z emocjami lub uczuciami. Jeżeli źródłem żalu jest miłość do Boga, wtedy żal jest 'doskonałym'. Jeśli opiera się na innych motywach, wtedy nazywamy go 'niedoskonałym'
• Mocne postanowienie poprawy - jest owocem szczerego żalu za grzechy, wynika z odkrycia wielkości zła, tkwiącego w grzechu. To szczera chęć zerwania z grzechem i przywiązaniem do niego. To także decyzja o unikaniu okazji do grzechu i podjęciu pracy nad sobą, nad usuwaniem swych wad.
  Postanowienie powinno być konkretne. Najlepiej pracować nad jedną wadą albo brakiem dobra. Przed następną spowiedzią, a jeszcze lepiej każdego dnia należy zadać sobie pytanie o realizację swojego postanowienia,
• Szczera spowiedź - jest to wyznanie przed kapłanem wszystkich grzechów ciężkich, których penitent jeszcze nie wyznał, a które przypomniał sobie po starannym zbadaniu swego sumienia. Należy pamiętać, iż kapłan jest tutaj tylko pośrednikiem - w rzeczywistości spotykasz się z samym Chrystusem. Warunkiem ważności sakramentu pokuty jest szczere wyznanie wszystkich grzechów ciężkich z uwzględnieniem ich liczby i rodzaju. Powinno się wyznawać również grzechy powszednie.
  Świadome zatajenie grzechu ciężkiego powoduje nieważność spowiedzi, samo w sobie jest również grzechem świętokradztwa. Zapomnienie o jakimś grzechu nie powoduje nieważności sakramentu pokuty - jednak grzech zapomniany należy wyznać w czasie najbliższej spowiedzi.
• Zadośćuczynienie Bogu i bliźniemu - odprawienie pokuty wyznaczonej przez kapłana powinno nastąpić jak najszybciej po spowiedzi, pozostając równocześnie na dziękczynieniu za otrzymane przebaczenie i łaski. Wiele grzechów przynosi szkodę bliźniemu. Należy uczynić wszystko, co możliwe aby ją naprawić (np. oddać skradzioną rzecz, przywrócić dobre imię temu, kto został oczerniony, wynagrodzić krzywdę, itp.). Jeśli nie możesz naprawić wyrządzonej krzywdy wprost, ofiaruj Panu Bogu zadośćuczynienie 'zastępcze' - poprzez czyny miłosierdzia także wobec tych, których nie skrzywdziłeś.

Skutki duchowe sakramentu pokuty

• pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskał łaskę Bożą,
• pojednanie z Kościołem,
• darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi,
• darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów,
• pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa,
• wzrost sił duchowych do walki ze złem.

Indywidualna i kompletna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie, stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem. Drogę powrotu do Boga nazywamy nawróceniem się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie poprawy na przyszłość. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże.

Tajemnica spowiedzi
Ściśle zobowiązuje kapłana do zatrzymania w tajemnicy wszystkiego, co usłyszał w czasie spowiedzi, nawet gdy dotyczy to zbrodni ściganej przez prawo i nawet gdy milczenie sprowadzić może na niego nieszczęście.

Odpust
Jest to całkowite lub częściowe darowanie przez Boga kar doczesnych będących skutkiem grzechów.
Aby zyskać odpust zupełny trzeba:

• być w stanie łaski Bożej (uświęcającej),
• przyjąć Komunię świętą,
• pomodlić się w intencjach papieża,
• wyzbyć się wszelkiego przywiązania do grzechów.

Przykazania kościelne nakazują nam abyśmy przynajmniej raz w roku przystąpili do sakramentu pokuty a w okresie wielkanocnym przyjęli Komunię Św.
Okres Komunii wielkanocnej trwa do Uroczystości Trójcy Przenajświętszej.

Dla rozwoju duchowego zaleca się spowiedź regularną. W przypadku popełnienia grzechu ciężkiego konieczna jest spowiedź św.

Więcej informacji nt sakramentu pokuty można uzyskać czytając:

• Instrukcję Episkopatu Polski
• Kodeks Prawa Kanonicznego

Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą – sakrament namaszczenia chorych. Jest on jednym z sakramentów uzdrowienia chrześcijańskiego. Jest to sakrament, w którym ciężko chory otrzymuje przez namaszczenie olejem św. i modlitwę kapłana szczególne łaski, ulgę w cierpieniu, a niekiedy przywrócenie zdrowia. Sakrament ten ma również moc gładzenia grzechów.

Sakrament namaszczenia chorych został ustanowiony przez Jezusa i potwierdzony słowami 'Duch Pański spoczywa na mnie namaścił mnie i posłał mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie, abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rak łaski od Pana' (Łk 4, 18)

W dokumentach Soboru Trydenckiego czytamy: 'Istotą jest łaska Ducha Świętego. Jego to namaszczenie usuwa winy, jeśli byłyby jeszcze jakieś do odpokutowania, oraz pozostałości grzechu: przynosi ulgę i umocnienie duszy chorego, wzbudzając w nim wielką ufność w miłosierdzie Boże. Chory podniesiony na duchu łatwiej znosi dolegliwości choroby i trudy, łatwiej opiera się pokusom szatana... a niekiedy odzyskuje zdrowie ciała, jeśli jest to pożyteczne dla zbawienia duszy'

Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym chorobą, potężną pomoc i obronę. Człowiek chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu i podlegając pokusom nie zachwiał się w wierze.

Kto i kiedy może przyjąć namaszczenie chorych
Namaszczenie chorych nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wierny znajdzie się w niebezpieczeństwie na skutek choroby lub starości. Sakrament ten może zostać ponownie udzielony, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze.
Podstawą do przyjęcia sakramentu namaszczenia jest stan łaski uświęcającej (spowiedź i komunia św.).

Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim, osobom niepraktykującym, nie wierzącym.

Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić:

• choremu przed operacją chirurgiczną, jeśli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba,
• osobie w podeszłym wieku, jeśli widać, że opuszczają ją siły fizyczne lub znajduje się w kalectwie, niedołęstwie. Osoba starsza może zawsze przystąpić do tego sakramentu,
• dzieciom można udzielić namaszczenia chorych jeśli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie,
• choremu, który stracił przytomność lub używanie rozumu, jeśli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiłby o to, gdyby był przytomny. Wynika stąd, że w zwyczajnej sytuacji ksiądz może udzielić sakramentu tylko wtedy, gdy zna tę osobę, która jest już nieprzytomna, lub ktoś w sposób odpowiedzialny mógłby zaświadczyć, że jest to osoba ochrzczona, praktykująca i na pewno pragnęłaby przyjąć sakramenty Kościoła w niebezpieczeństwie śmierci,
• w wielkim zgromadzeniu wiernych np. w czasie pielgrzymki, spotkania diecezjalnego, dni chorych dla danego miasta lub parafii, zjazdu stowarzyszeń chorych jednak pod warunkiem odpowiedniego przygotowania duszpasterskiego chorych mających przyjąć sakrament namaszczenia. W takim zgromadzeniu do sakramentu powinny przystąpić tylko osoby poważnie chore, kalecy, inwalidzi, osoby starsze wcześniej jednak należy dać im okazję do spowiedzi świętej.

Nigdy nie udziela się sakramentu namaszczenia umarłym. Ksiądz wezwany do chorego, który już umarł, tylko modli się za zmarłego aby uwolnił go od grzechów i przyjął do swego Królestwa. Jeśli istnieje poważna i uzasadniona wątpliwość, czy chory rzeczywiście już umarł można udzielić mu sakramentu namaszczenia warunkowo.

Pacjenci przebywający w szpitalu są pod opieką duszpasterską księży kapelanów, którzy także mogą udzielić tego sakramentu. Informacja o możliwości kontaktu z kapelanami jest zwykle dostępna na dyżurce pielęgniarek na oddziale.

Kto może udzielać sakramentu
Właściwym szafarzem namaszczenia chorych jest tylko sam kapłan. Posługę tę zwyczajnie wykonują biskupi, proboszczowie oraz ich współpracownicy, kapłani, którym w szpitalach powierzona jest troska o chorych lub starców.
Sakramentu chorych udziela się przez namaszczenie na czole i dłoniach olejem poświęconym przez biskupa w Wielki Czwartek oraz przez wymawianie słów: 'Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie'.

Przygotowanie do udzielenia sakramentu chorych
Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż, ewentualnie wodę święconą. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz oleje. Dobrze jest przygotować szklankę z wodą dla popicia Hostii przez chorego. W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych powinni modlić się wspólnie także domownicy.
Jeżeli chory chce wyspowiadać się z grzechów, członkowie rodziny powinni wyjść z pokoju, ale dobrze by było, gdyby po zakończeniu spowiedzi wrócili i włączyli się w dalszą modlitwę.

Co daje nam namaszczenie chorych
Podobnie jak w każdym sakramencie, również w namaszczeniu chorych, udzielana jest szczególna łaska Ducha Świętego. Duch Święty umacnia chorego, obdarza go pokojem i odwagą, by mógł przezwyciężyć i znieść wszystkie dolegliwości związane z chorobą lub starością. Duch Święty daje choremu moc do przezwyciężenia pokus złego ducha i lęku przed śmiercią. Prowadzi do uzdrowienia duszy, a także uzdrowienia ciała, jeśli taka jest Boża wola.

W sakramencie namaszczenia chorych człowiek dostępuje udziału w zbawczej męce i śmierci Chrystusa. Kościół zachęca wszystkich cierpiących, chorych i umierających, aby świadomie łączyli się z męką i śmiercią Chrystusa i w ten sposób przysparzali dobra całemu ludowi Bożemu, przyczyniając się do jego zbawienia. Sakrament ten jest niejako konsekracją chorego, aby przez swoje cierpienia skutecznie przyczyniał się do zbawiania świata oraz aby przez śmierć sam wszedł do chwały niebieskiej.

Jesteśmy odpowiedzialni za wezwanie księdza do chorego, który o to poprosi. Zaniedbanie tego obowiązku obciąża nasze sumienie. Tak samo gdy wiemy, że stan chorego jest ciężki a mimo to zaniedbujemy ten obowiązek.

Więcej informacji nt sakramentu namaszczenia chorych można uzyskać czytając:

• Instrukcję Episkopatu Polski
• Kodeks Prawa Kanonicznego

Małżeństwo będące głęboką wspólnotą życia i miłości nie jest instytucją czysto ludzką. Sam bowiem Bóg jest jego twórcą, gdyż stworzył człowieka z miłości i powołał go także do miłości trwałej i nieodwołalnej. Od samego początku Pan Bóg ustanowił małżeństwo jako trwały i nierozerwalny związek mężczyzny i kobiety.
Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę. Z Jego woli mają oni tworzyć wspólnotę, być Jego współpracownikami w dziele stwarzania człowieka. Fundamentem tej wspólnoty ma być miłość wzajemna. Chrystus podniósł małżeństwo do godności sakramentu, swoją łaską uświęca miłość mężczyzny i kobiety, umacnia ją i doskonali.

Związek małżeński zawarty w Kościele Katolickim jest Sakramentem, który z woli Bożej i ustanowienia Chrystusa jest nierozerwalny, dlatego też osoby pragnące żyć ze sobą razem przez całe życie powinny dobrze przygotować się do małżeństwa. To przygotowanie dokonuje się przez całe życie. Bezpośrednim okresem przygotowania jest narzeczeństwo.

Gdzie może odbyć się ślub
Według Prawa Kościelnego ślub powinien odbyć się w Parafii narzeczonej lub narzeczonego, a z ważnej i słusznej przyczyny za wyraźną zgodą Parafii narzeczonych w innym kościele.
Jeśli oboje narzeczeni nie zamieszkują w danej parafii a mają pragnienie w jej kościele zawrzeć małżeństwo, zobowiązani są przedłożyć zgodę tzw. substytucję z parafii jednej ze stron. Wtedy kancelaria tej parafii załatwia formalności związane ze ślubem.
Jeśli narzeczeni załatwiają wszystkie formalności w swoich parafiach, a w innym kościele ma miejsce jedynie obrzęd zaślubin, należy przedłożyć dokument czyli tzw. licencję do pobłogosławienia małżeństwa.

Kto może zwrzeć Sakrament Małżeństwa
Obowiązuje zakaz państwowy i kościelny zawierania małżeństw przez osoby, które nie ukończyły 18 roku życia. Dla mężczyzny zwolnienie od tej granicy nie jest przewidziane. Kobieta, która ukończyła 16 rok życia, może uzyskać zgodę. Wymagane jest wówczas spotkanie rodziców z Ks. Proboszczem i wyrażenie pisemnej zgody na zawarcie małżeństwa przez ich dziecko oraz uzyskanie dyspensy ks. biskupa.

Ślub konkordatowy
Po podpisaniu w lipcu 1998 roku ustawy konkordatowej przez Polskę i Stolicę Apostolską wystarczy zawrzeć związek małżeński w kościele oraz dopełnić kilku formalności, aby był on uznawany przez polskie prawo. Dwie oddzielne ceremonie ślubne w kościele i Urzędzie Stanu Cywilnego nie są już konieczne (choć narzeczeni nadal mogą się na nie zdecydować).
Jeśli przyszli małżonkowie chcą mieć ślub konkordatowy trzeba dostarczyć do parafii dokument z Urzędu Stanu Cywilnego wydany w trzech egzemplarzach. Dokument ten nosi tytuł 'Zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa'. Na odwrotnej stronie tego 'Zaświadczenia' znajduje się formularz dokumentu, który będzie wypełniony przez parafię i duchownego asystującego przy zawarciu małżeństwa. Potrzebny dokument trzeba odebrać w USC nie wcześniej niż trzy miesiące przed datą ślubu. Po przyjęciu sakramentu małżeństwa jeden egzemplarz otrzymują nowożeńcy, jeden pozostaje w parafii, jeden przez parafię jest przekazany do Urzędu Stanu Cywilnego.

Przygotowanie do Sakramentu Małżeństwa
Narzeczeni powinni zgłosić zamiar zawarcia Sakramentu Małżeństwa w kancelarii parafialnej przynajmniej trzy miesiące przed planowanym terminem ślubu. Wówczas otrzymują potrzebne informacje dotyczące wszelkich formalności związanych z zawarciem tego Sakramentu.
Do spisania protokołu przedślubnego narzeczeni zgłaszają się do Kancelarii Parafialnej /narzeczonej lub narzeczonego/ przynosząc następujące dokumenty:

• Dokumenty tożsamości (np. paszport, dowód osobisty, prawo jazdy),
• Swiadectwa chrztu świętego - jeśli sakrament Chrztu Świętego został udzielony w innej parafii niż parafia gdzie ma być zawarty związek małżeński, trzeba dostarczyć z parafii chrztu dokument zaświadczający udzielenie sakramentu chrztu, w którym jest również adnotacja o przyjęciu sakramentu bierzmowania, jak i adnotacja stwierdzająca czy nie zostało zawarte małżeństwo z inną osobą.
  Dokument ten musi być wystawiony nie dawniej niż 6 miesięcy przed planowaną datą ślubu,
• Świadectwo bierzmowania - zazwyczaj jest wpisane na świadectwie chrztu, ale jeśli nie ma tam adnotacji, to trzeba je uzyskać w parafii, której narzeczona/ny przyjął ten sakrament,
• Świadectwo ukończenia katechizacji szkolnej,
• Świadectwo ukończenia kursu przedmałżeńskiego - w spotkaniach narzeczeni mogą uczestniczyć w innych parafiach. Uczestnictwo w nich jest potwierdzane przez osobę prowadzącą,
• Zaświadczenie z poradni rodzinnej - w spotkaniach narzeczeni mogą uczestniczyć w innych parafiach. Uczestnictwo w nich jest potwierdzane przez osobę prowadzącą,
• Zaświadczenie z Urzędu Stanu Cywilnego - stwierdzające, że między narzeczonymi nie zachodzą przeszkody prawne do zawarcia kontraktu cywilnego (zaświadczenie jest ważne trzy miesiące). Niniejszy dokument jest potrzebny w przypadku zawierania ślubu konkordatowego,
• Jeżeli któraś ze stron ma stwierdzenie nieważności poprzedniego małżeństwa potrzebne jest orzeczenie sądu w tej sprawie,
• Jeżeli któraś ze stron jest wdowcem (wdową), potrzebne jest zaświadczenie o zgonie współmałżonka,
• Jeżeli osoby już mają ślub cywilny przynoszą akt zawarcia małżeństwa z USC.

Po spisaniu protokołu, narzeczeni otrzymują:

• Prośbę o wygłoszenie zapowiedzi (jeśli jedna ze stron jest z innej parafii),
• Kartki do spowiedzi.

Zapowiedzi
Przed zawarciem małżeństwa należy się upewnić, że nic nie stoi na przeszkodzie do jego ważnego i godziwego zawarcia (Kan. 1066). W tym celu ogłasza się zapowiedzi przedślubne w parafii narzeczonego jak i narzeczonej przez trzy tygodnie.
Po spisaniu protokołu przedślubnego kapłan wydaje zapowiedzi przedślubne dla narzeczonych, którzy zamieszkują na terenie innej parafii. Zapowiedzi te należy zanieść do danej Kancelarii Parafialnej i ustalić termin odbioru. Po odebraniu zapowiedzi należy je dostarczyć z powrotem do parafii, w której odbędzie się ceremonia ślubna. Brak zapowiedzi równoważny jest z niemożnością udzielenia Sakramentu Małżeństwa. Zapowiedzi ogłasza się również w parafii ślubu.

Spowiedź przedślubna
Narzeczeni otrzymują również karteczki do spowiedzi przedślubnej, które dostarcza się w dniu ślubu do kancelarii. Przystępując do spowiedzi, proszę się przedstawić księdzu mówiąc: Jest to moja pierwsza / druga/ spowiedź przedślubna, wyznać grzechy i po spowiedzi podać księdzu dyskretnie kartkę.
Do Sakramentu Pokuty i Pojednania narzeczeni przystępują dwukrotnie. Pierwsza Spowiedź powinna odbyć się po spisaniu protokołu przedślubnego, a druga tuż przed ślubem, by w stanie łaski uświęcającej przystąpić do Sakramentu Małżeństwa.

Kto może być świadkiem na ślubie
Świadkiem udzielenia sakramentu małżeństwa mogą być osoby pełnoletnie, zdrowe psychicznie. Mogą być nawet innego wyznania.

Więcej informacji nt sakramentu małżeństwa można uzyskać czytając:

• Instrukcję Episkopatu Polski
• Kodeks Prawa Kanonicznego

Wszystkie sakramenty mają na celu ostatnią Paschę dziecka Bożego, która przez śmierć wprowadza nas do życia w Królestwie niebieskim. Wówczas spełnia się to, co wyznajemy w wierze i nadziei: "Oczekuję wskrzeszenia umarłych i życia wiecznego w przyszłym świecie" (por. KKK 1680). Pogrzeb katolicki nie udziela zmarłemu ani sakramentu, ani sakramentaliów - zmarły znajduje się już poza porządkiem ekonomii sakramentalnej. Pogrzeb jest jednak obrzędem liturgicznym Kościoła. Posługa Kościoła powinna jasno wyrażać rzeczywistą łączność ze zmarłym, a także ożywiać uczestnictwo zgormadzonej wspólnoty w obrzędach i głosić jej życie wieczne (por. KKK 1684).
Pogrzeb chrześcijański wyraża wiarę w życie wieczne i zmartwychwstanie. Kościół w znakach pogrzebu chce ukazać swoją jedność z człowiekiem w drodze z ziemi do nieba. Wyprasza pomoc duchową zmarłemu, okazuje szacunek jego ciału, a żywym niesie pocieszenie.

Pogrzeb katolicki (kościelny) przysługuje zmarłemu chrześcijaninowi, który prowadził życie katolickie. Nie można pochować po katolicku notorycznych odstępców od wiary, heretyków, schizmatyków i jawnych grzeszników, chyba, że przed śmiercią okazali znaki pokuty, skruchy. Pogrzeb chrześcijański jest liturgią, która powinna odzwierciedlać rzeczywistą więź zmarłego z Kościołem oraz wyrażać i umacniać wiarę zgromadzonej wspólnoty w życie wieczne. Pogrzeb nie jest sakramentem, jest ostatnią posługą ludzi dla zmarłego człowieka na ziemi. Jest to pełne wdzięczności pożegnanie, jakie wspólnota chrześcijańska oddaje swemu bliskiemu, zanim jego ciało zostanie pogrzebane.

Przepisy prawne dotyczące odprawienia pogrzebu w Kościele Rzymskokatolickim określają przepisy Kodeksu Prawa Kanonicznego.

• Właściwym miejscem liturgii pogrzebowej jest własny kościół parafialny zmarłego, choć jest możliwy inny kościół na pogrzeb.
• Pisemną zgodę na obrzędy pogrzebowe w innym kościele wydaje własny proboszcz miejsca, gdzie faktycznie zamieszkiwał zmarły przed śmiercią. Tym właściwym proboszczem tym jest ten proboszcz, na terenie którego parafii, faktycznie zamieszkiwał zmarły przez ostatnie miesiące życia. Nie ma tutaj żadnego znaczenia miejsce zameldowania podane w dokumentach np. w dowodzie osobistym czy paszporcie, lecz miejsce faktycznego zamieszkiwania danego człowieka w ostatnich miesiącach życia.
• Zezwolenie na zgodę spoza parafii, gdzie ma się odbyć pogrzeb, jest prawnym przekazaniem upoważnienia innemu proboszczowi do odprawienia pogrzebu katolickiego osobie, która w oparciu o faktyczne zamieszkiwanie w ostatnich miesiącach życia, nie należała do wspólnoty parafian tego innego proboszcza. Takie upoważnienie wydane przez właściwego proboszcza miejsca dotychczasowego zamieszkania zmarłego dla innego proboszcza jest konieczne, aby mógł on podjąć się przeprowadzenia obrzędów pogrzebowych na terenie swojej własnej parafii.
• Pogrzeb kościelny, w którym Kościół wyprasza duchową pomoc zmarłym, okazuje szacunek ich ciału i równocześnie żywym niesie pociechę nadziei, należy odprawiać z zachowaniem przepisów liturgicznych.
• Kościół usilnie zaleca zachowanie pobożnego zwyczaju grzebania ciał zmarłych. Nie zabrania jednak kremacji, jeśli nie została wybrana z pobudek przeciwnych nauce chrześcijańskiej.

Czynności przy załatwianiu Pogrzebu Katolickiego:

• O śmierci należy powiadomić miejscowego duszpasterza.
• Do kancelarii parafialnej należy dostarczyć oryginał akt zgonu z USC i kartę zgonu.
• Należy dostarczyć zaświadczenie o przyjęciu Sakramentu Chorych przed śmiercią np. od kapelana szpitala (Sakramentu Chorych, Spowiedzi, Komunii św.).
• W przypadku osób mieszkających poza parafią, od obecnego proboszcza należy dostarczyć pisemne pozwolenie na urządzenie pogrzebu z parafii, gdzie zmarły mieszkał.
• Informacje o planowanym miejscu i dacie pogrzebu ustalane jest z miejscowym duszpasterzem.

Śmierć w rodzinie należy do najbardziej przykrych przeżyć. Starajmy się jednak wtedy szczególnie pamiętać o Chrystusie, który zapewnia nas o życiu wiecznym i który nieustannie jest z nami jako nasza jedyna pociecha, nadzieja i ostoja. Dlatego łączmy się w takich chwilach z Jezusem, który zapewnia: "Kto wierzy we Mnie, nie umrze na wieki". Dlatego też Kościół towarzyszy zmarłemu na końcu jego ziemskiej drogi, by oddać go "w ręce Ojca".

Najlepszym darem dla Zmarłego jest pełne uczestnictwo we mszy św. (z przyjęciem Komunii św.), dlatego gorąco zachęcamy do modlitwy w intencji zmarłego i pełnego uczestnictwa we mszy św. pogrzebowej. Warto naśladować piękny zwyczaj zamawiania mszy św. za osobę. Dzięki naszej modlitwie nasi Bliscy Zmarli dostępują radości nieba. Katechizm naszego Kościoła uczy nas, że: „w śmierci, będącej rozdzieleniem duszy i ciała, ciało człowieka ulega zniszczeniu, podczas gdy jego dusza idzie na spotkanie z Bogiem”. Jest o tym mocno przekonany Kościół, który modli się: „albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy, i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie”. Z tak silną wiarą winniśmy przeżywać każdy chrześcijański pogrzeb, osoby nam bliskiej czy znanej.
Zachęcamy także do zatroszczenia się o stałą modlitwę wspólnoty parafialnej w intencji swoich bliskich zmarłych poprzez ofiarowanie w ich intencji mszy św. (zwłaszcza w 30 dzień po śmierci, w rocznicę śmierci, w dzień imienin, urodzin), msze św. gregoriańskie oraz modlitwy różańcowej podczas listopadowych wypominków. Nawiedzając grób pamiętajmy, że bez naszej osobistej modlitwy, która jest skuteczną pomocą dla zmarłych pokutujących w czyśćcu, składane kwiaty i zapalane znicze są tylko pustym gestem, nic nie znaczącą ozdobą. Dbajmy o to, żeby towarzyszyły im duchowe akty miłości – modlitwa, uczynki miłosierdzia, ofiara mszy św. i komunia św. w ich intencji.

Żałoba i pamięć o zmarłych
Po pogrzebie rozpoczyna się dla rodziny czas żałoby, będący swoistego rodzaju wyrazem pamięci. Żałoby nie można uniknąć, można jedynie zagłuszyć uczucia, jakie jej towarzyszą. Żałoba to nazwa stanu psychicznego i kulturowego po utracie na zawsze bliskiej osoby. Czas żałoby jest czasem, w którym ludzie potrzebują innych ludzi, ważna jest wtedy sama obecność kogoś bliskiego. Żałoba po rodzicach trwa rok, po rodzeństwie pół roku, a po dziadkach trzy miesiące.
Żałoba po zmarłym przejawia się w różnego rodzaju modlitwach. Najdoskonalszą formę modlitwy za zmarłych stanowi Msza święta. W niej Kościół wyraża swoją jedność ze zmarłym, ofiarując Ojcu w Duchu Świętym ofiarę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Eucharystia za zmarłych jest sprawowana nie tylko z okazji obrzędów pogrzebowych, lecz również w trzeci, siódmy i trzydziesty dzień po śmierci oraz w rocznicę śmierci. Trzeci dzień wskazuje na zmartwychwstanie Chrystusa, siódmy symbolizuje doskonałość, trzydziesty dzień odnosi się do trzydziestu dni żałoby u Izraelitów. Dodatkowo pięknym zwyczajem są również msze gregoriańskie w intencji zmarłego. Nazwa ta pochodzi od imienia papieża Grzegorza Wielkiego, który wprowadził ten zwyczaj odprawiania mszy św. przez 30 dni, co ma uwolnić zmarłego od cierpień w czyśćcu.

Jak asystować przy śmierci
Przechodzenie z tego świata do wieczności to trudny moment dla rodziny i najbliższych, ale najtrudniejszy dla samego umierającego, który zwykle odczuwa strach przed nieznanym, często cierpienie i ból, a prawie zawsze – dojmującą samotność, ponieważ nawet otoczony osobami najbliższymi, wchodzi w śmierć sam, pozostawiając żyjących tu na ziemi. Odpowiedzialność i troska o zbawienie człowieka, które w ogromnej mierze zależy od ostatnich chwil życia, spoczywa nie tylko na kapłanach, ale szczególnie w tym momencie na najbliższej rodzinie – współmałżonku, dzieciach, rodzicach, innych krewnych, a nawet sąsiadach, jeśli umierający jest samotny. Należy uczynić wszystko, co w naszej mocy, aby przechodzenie do wieczności było naprawdę celebrowane w ostatnich dniach lub godzinach życia. Ważna jest przede wszystkim obecność, towarzyszenie kogoś bliskiego.
Aby złagodzić uczucie lęku, dobrze jest trzymać umierającego za rękę, podtrzymywać spokojną rozmowę przetykaną aktami strzelistymi (np. Jezu, ufam Tobie; Jezu, zmiłuj się nade mną; Jezu, pomóż mi), prowadzić powolną modlitwę np. różaniec, koronkę do miłosierdzia Bożego, litanię do Najświętszego Serca P. Jezusa, do Matki Bożej, do Wszystkich Świętych, modlitwy o dobrą śmierć, modlitwy przy konających. Niezwykle istotne jest umieszczenie w zasięgu wzroku lub włożenie do ręki umierającego, zwłaszcza gdy odchodzenie dokonuje się wśród cierpienia, krzyża z widoczną figurą ukrzyżowanego Chrystusa. Warto zapalić gromnicę, poświęconą świecę woskową, którą człowiek otrzymuje pierwszy raz podczas swego chrztu. Widząc jej światło konający doznaje pociechy, że nie odchodzi z tego świata w nicość i ciemności, ale że wychodzi naprzeciw Boga, który jest pełen światła i miłosierdzia.
Jeśli tylko jest to możliwe, to niezależnie od pory dnia czy nocy należy wezwać kapłana, który udzieli odpustu zupełnego na godzinę śmierci, namaści świętymi olejami i zaopatrzy Wiatykiem – Komunią św. na odejście z tego świata. Jeżeli tego nie uczyniliśmy, a nastąpiło nagłe pogorszenie stanu zdrowia i chory trafia do szpitala, przy czym jego życie jest realnie zagrożone, należy zainteresować się, czy jest na terenie szpitala obecny kapelan i wezwać go.

Przygotowanie duchowe do pogrzebu
Po śmierci kogoś bliskiego nasze serca wypełnia przede wszystkim smutek i ból rozstania, świadomość, że nic już nie będzie tak jak dawniej, ponieważ nie będziemy już tu na ziemi dzielili chwil radości i łez z osobą, która właśnie odeszła. Czasami towarzyszy nam też złość na Pana Boga, że zabrał osobę, która jeszcze przecież mogła żyć, a była dobra i kochana. Niektórzy doświadczają szoku, trwają w stuporze – dziwnym duchowymi i uczuciowym odrętwieniu. Prawie zawsze trudno się z tym pogodzić. I człowiek w tym stanie ducha musi zmierzyć się z mnóstwem spraw, które trzeba załatwić w związku z organizacją pogrzebu: zawiadomienie rodziny i znajomych, formalności urzędowe, formalności w zakładzie pogrzebowym, zgłoszenie pogrzebu na parafii, organizacja ewentualnego noclegu dla przyjezdnych, posiłku po ceremonii, zasiłku ZUS etc. Niektórzy mówią, że dzięki temu łatwiej znieść ten cios, bo człowiek zajęty wyżej wymienionymi sprawami „nie myśli”, mniej dramatycznie przeżywa. Trzeba być ostrożnym, by nie potraktować w ten sam sposób ceremonii pogrzebowej. Rolą obrzędów religijnych nie jest być emocjonalnym znieczulaczem. Natomiast można pięknie i godnie pożegnać zmarłego, którego nieśmiertelna dusza w momencie śmierci ostatecznie oddzieliła się od przemijalnego ciała, i duszę tę w akcie głębokiej wiary niejako przynieść, oddać i ofiarować samemu Panu Bogu. Powinny to uczynić przede wszystkim osoby najbliższe, których łączyły ze zmarłym najsilniejsze duchowe więzi.
Jak to uczynić? Przede wszystkim modlić się. Warto zaproponować wspólną, rodzinną modlitwę przy zapalonej świecy, najlepiej gromnicy. Może to być Różaniec, litania do Serca Pana Jezusa, do Matki Bożej, do św. Józefa – patrona dobrej śmierci, do Wszystkich Świętych. Można odczytać fragmenty Pisma Świętego mówiące o powołaniu człowieka do wiecznego życia z Bogiem w niebie, o miłosierdziu Bożym, o Męce, Śmierci i Zmartwychwstaniu Jezusa.
Najistotniejszym elementem duchowego przygotowania do pogrzebu niech będzie dobrze przeżyta spowiedź święta, na której wyznajemy grzechy popełnione nie tylko wobec Pana Boga, ale i wobec bliźnich, a w tej sytuacji powinniśmy rozliczyć się szczególnie z grzechów popełnionych wobec zmarłego. Prosząc Boga o przebaczenie, prosimy także tego, którego dusza już jest w Jego rękach. I także nie miejmy wątpliwości, że otrzymujemy od niego przebaczenie, skoro w spowiedzi otrzymujemy je od Przedwiecznego. Pojednani z Bogiem złóżmy Mu ofiarę Ciała i Krwi Chrystusa w intencji zmarłego, przyjmując Je w Komunii św. podczas Mszy św. pogrzebowej.


Powyższe zasady mają charakter ogólny.
Wszelkie wątpliwości prosimy wyjaśniać osobiście z duszpasterzem.